maandag 30 april 2012

Ton sur ton.

v.l.n.r.: lawrence - lagarconne - vanessa jackman - alice goddard
Omdat het zogenaamde lenteweer de laatste tijd te wensen overlaat (al is er zo te zien beterschap op komst) en een stil vestimentair verzet zich aandient. Omdat zwart met zwart (met zwart) na een poos zo voorspelbaar wordt, en blauw het nieuwe zwart is. Omdat het een beetje doet denken aan schooluniformen en omdat de drang naar een verloren jeugd steeds iets romantisch heeft. Omdat het communietijd is met de daarbijhorende pakjes, gezonde blos en dan die zogenaamde zedigheid. Omdat de nineties stiekem altijd al hip zijn geweest. Omdat de blue jeans veel te vaak over het hoofd wordt gezien wegens te casual, te saai, te rudimentair. Alleen al daarom, een warme oproep voor een ode aan blauw op blauw, voor jeans, voor hemdjes met alle knoopjes dicht in te korte broeken met hoge taille. Kleedt goed af met zwart trouwens, dat blauw.

woensdag 25 april 2012

Prentbriefbroek.

fieldguided light as feather sjaals - christian wijnants pira flower print jacket & pants (via l'etablissement) - carven printed silk-habotai top (via net-a-porter) - dries van noten fotoprint shirt (via stylebistro) - rachel comey dealer shirt (via frances may)
Dat is nog een idee, misschien zelfs het allernieuwste gat in de markt. Voor al wie geen afscheid nemen kan van reismémoires: print uw schoonste vergezichten uit het land van melk en honing eens op een bloezeke. Handig als interactieve begeleiding bij de verslaggeving van al uw wilde avonturen, zo op dat wapperende stukske zijde. Vakantiekiekjes kijken zal nooit nog treurniswekkend of saai zijn. 

maandag 23 april 2012

Over serendipiteit.

Wie zoekt die vindt. Wie niet zoekt, wellicht nog meer.
Ken je dat gevoel? Rond te dwalen in het weidse van de wereld, het web, het leven.
Op zoek naar niks, tot plots: bliksemschichten je doen sidderen van plezier, blosjes prompt je wangen kleuren. Achteraf lijkt die vreugde maar wat onnozel, maar op het moment in kwestie zet je je zorgen als stoelen aan de kant voor een wild feestje in je binnenste. Mijn grootste bron voor dit soort endorfineboosts is nog steeds De Kringwinkel (5). Ik ben verslaafd aan de kick van het vinden van dingen die ik allang vergeten was te willen hebben. Zo ga ik als een godin van de toevallige jacht tweewekelijks op pad, met zero verwachtingen. Wat de ene keer een kale reis is, wordt de andere een ware victorietocht. Een suikerpot, kandelaars, een jeans die ik eigenlijk van plan was nieuw (en dus duur) te kopen, stempels en letterbakken, glazen stolpen, opgezette beesten, briefhouders, foto's van onbekende mensen en schapenvellen. Alsof Hans & Grietje op pad zijn geweest, en ik het vogeltje ben dat de kruimeltjes oppik. Ook het internet heeft zo haar verborgen schatten. Al is het vaak moeilijker (en dus frustrerender) achteraf zaken (niet) terug te vinden. Opslaan of -schrijven is dus de boodschap. In de categorie 'Schoon, maar hoe vond ik dit ook alweer?': Igor Savchenko (2), een duistere Rus met prachtige plaatjes, vooral de reeks 1989-96. Kent u trouwens de pompom (4) nog? Ik zag (ooit, ergens) de kamer van een meisje, met een guirlande van pompons boven het bed (hélas, niet terug te vinden), waardoor ik dacht: hoe maak je dat ook alweer? En prompt op de truc met de vork en een pomponnetjesboom - DIY stootte. Hermine Van Dijck vind je niet, die zoek je en hou je maar beter in je hart en in het vizier. (3) Met een beschrijving van de sjaal of tas uit je dromen bij de hand. Want van zodra haar winkeltje weer opengaat, weeft ze die naarstig en gezwind, op verzoek en met veel toewijding. Ook Lize Spit is er eentje om te onthouden (1), de winnares van de Leuvense voorronde van Write Now! Haar verhaal is zo subtiel, zo mooi, zo schrijnend droevig, haar website het bekijken en koesteren waard. En dan is er nog de broek-met- print (6) die ik vond via een tumblr, alwaar een correcte bronvermelding ontbrak. Mocht er iemand ooit op stoten: één adres. Waar je hopelijk niet al te lang naar hoeft te zoeken. Of net wel. Happy Serendipity!

donderdag 19 april 2012

Wasser im Keller.




Bij het kleinste sprankje zon lijkt het gros van de mensheid de zomergarderobe te raadplegen, melkflessen of schilferige winterhuidjes ten spijt. Een vreemd fenomeen, waarvan ik menigmaal slikkend en gruwend wegkijken moet. Onder het motto dat men ergens hoort te beginnen, doe ik dat nogal op de tast, aarzelend en tergend traag. Alsof ik elke prille lente een eerste date heb met de zon. En zoals dat gaat met ouderwetse afspraakjes, wordt het naakte gedeelte steevast opgespaard tot de vijfde editie (of tot na het huwelijk, als je 't heel erg conservatief wenst aan te pakken). De lentelook, dat gaat bij mij in zuinige tussenstapjes. Beider biceps krijgen het licht pas vanaf extreme warmtegolven te zien, het marcelleke blijft een constant laagje tot putje zomer, de benen gaan ten vroegste bloot vanaf vijfentwintig graden Celsius. Vandaar dat jurkjes in het nog onwennige gedeelte een moeilijke zijn.° Panties blijken in de loop van de dag namelijk te warm, met jeuk en plaatselijke zweeterupties als vervelend gevolg. De lente, dat is dus het ultieme broekseizoen. Zo vertelt ook mijn koopgedrag. Gisteren nog vond ik er twee, en liet er, na een tot mezelf gerichte preek, vijf hangen. Wat hen allen verbond, is hun lengte. Of beter nog: hun korte. Mijn oma heeft alweer een goede reden tot betweterij ('Was de stof op misschien?'), opa zal monkelen over water in mijn kelder en Bent Van Looy krijgt een gratis eerbetoon. Hoe het ook zij, mijn lente is kortgebroekt, in slechts bescheiden mate. Als de broek van zichzelf trouwens niet 7/8 genoeg is, dan rol ik ze wel op.°° En u, (hoe) draagt u de broek?

1/ pants: essentiel - shoes: gap × pierre hardy

2/ pants: h&m trend - shoes: bullboxer

3/ pants: cheap monday - shoes: vintage

4/ pants: zara - shoes: bb

° Ligt het aan mij, of hadden ze dit seizoen geen zin om mooie jurkjes te fabriceren? Quelle merde! Voorlopig moet ik het deze zomer met afdankertjes en korte broek stellen.

°° Een vaste gewoonte. Doe ik overigens ook met bovenkleding. Ik meen ergens te hebben opgevangen dat veel Vlamingen dit doen (verbaasde blik) en dat dit te wijten is aan hun werkmentaliteit (ongelovige blik): handen uit de (opgerolde) mouwen!

maandag 16 april 2012

High on Saga.

Zo van die weggeefdingen die aanzetten tot nodeloze consumptie vertrouw ik voor geen haar. Het was dan ook met flink veel achterdocht en wegens gebrek aan beter dat ik op een verloren dag (lees: genadeloze hangover, genre boenkhoofd en onlesbare dorst) de gratis schijf die een paar weken daarvoor nog bij De Morgen had gezeten de dvd-speler induwde. 'Hét bewijs dat de beste crime nog steeds uit Scandinavië komt', luidt de slappe slagzin van Bron/Broen/The Bridge. Sceptiek alom. Bovendien zat Sarah Lund (The Killing) nog steeds diep in mijn hartje gesloten. Achteraf gezien waren dat haar laatste uren. Want het was niet het in twee gesneden lijk op de Øresundbrug (die lange tussen Denemarken en Zweden) dat mij naar het scherm zoog, maar de blonde engel in leren broek die er met verwonderde blik heen marcheerde. Saga Norén mag dan niet als een normaal mens functioneren in het dagelijkse leven, haar speurneus laat geen steken vallen. Zij (de Zweedse), Martin Rohde (de Deen), hun onderlinge conversaties, het ingenieus uitgedokterde verhaal, de sfeer, subtiele humor, no-nonsense en zinderende spanning maken The Bridge tot een zeshonderd minuten durende roes waar u met genoegen was, plas en zelfs eten voor laat staan. Als uw omgeving zeurt: sleur ze de sofa in met de belofte hun talenkennis bij te kunnen schaven (ik droomde de nacht na de finale in een vreemdsoortig Zweeds-Deens regionalisme). Heeft u meteen een sociaal opvangnet voor al uw indrukken, een buddy tijdens uw afkick- en rouwproces nadien. De dvd-box kreeg ik trouwens te leen van een lieve collega. Ik heb namelijk nog steeds mijn bedenkingen bij van die gratis weggeefdingen.

dinsdag 10 april 2012

The Ordinary Life of Dries.

Hoe schoon is dat? Dries zijnen hof. Volgens mij is dat de enige reden waarom de man niet moe, ziek of gek wordt van dat hele modegedoe. Die pakt zijn tijd, doet dat goed, blijft verrassen. Drieske, dat ziet er zo enen uit waar ge al eens op't gemak een koffietje mee kunt gaan drinken. De rust zelve, nul stress, nikske van moeten en alles van willen. Ge ziet dat: die is in het reine, met zichzelf en met zijn visie, met de wereld. Hij trekt zijn kleerkast open en denkt: 'Wat doe ik aan vandaag? Een blauwe pull? Of misschien een blauwe?'. Hij trekt de krant open en denkt: 'Zeveraars.' Of nee, Drieske, die heeft volgens mij geeneens een krant. Die man maakt zijn eigen nieuws. Schrijft in een dagboek. Een zwart leren boek met gouden bladzijden en een roodfluwelen lintje als bladwijzer. Waarin hij registreert wat voor weer het is ('Halfhoge zon. Kalme wind. Een goeie bries om te snoeien. Vandaag ga ik nog maar eens op mijn tractoorke zitten. Het gazon moet nodig een beurt.') en wat hij die dag heeft gegeten ('Geblancheerde rode bieten met krielpatatjes en een waaier aan rauwkost. Alles van eigen kweek.'). Hij schetst er al eens een bloemeke in. Een schoon bloeiende hortensia. Ge weet nooit waar dat nog voor kan dienen. Nadat hij zijn schop heeft afgekuist, zijn overalleken heeft uitgetrokken, zucht hij eens diep en doet wat moet. Zijn telefoon is van bakeliet. Met snoer. Want Dries is prakkiserend nostalgicus. Hij belt. Naar zijn atelier, hoe het zit met de nieuwe collectie ('Is dat zijden rokske met vier verschillende printjes al af? Halfweg zegt ge? Stopt er maar mee. We doen het anders. Ik zag daarjust een libelle vliegen, en die vleugels: die wil ik. In print. Begint maar al te peinzen hoe we dat gaan doen.'). Met de pers ('Nee, ik ga niet naar Dior. Da's Raf Simons, ge zijt mis en ge komt achter. Ik ben Dries Van Noten en ik verzin alleen zotte printjes voor mijn eigen. Welke krant zegt ge? Het Laatste Nieuws? Verbaast mij niks.') en met BV's ('Sien Eggers zegt ge? Nooit van gehoord. En ge hebt een prijs gewonnen voor den teevee en ge wilt die hoe afhalen? In mijnen peignoir met palmtakken? Dat maak ik niet hoor madame, peignoirs.'). Tussen de telefoontjes door arriveren er gele briefkaarten en telegrammen van over de hele wereld (Dries doet niet aan e-mails), vraagt hij zijn kuisvrouw of ze tussen het schuren van de grote inkomhal en het oppoetsen van het koperwerk door een nieuw kleedje wil passen ('Nee, ge moet gene schrik hebben, Paulette. De nieuwe collectie is oversized.'). Hij bladert wat in logge boeken over beeldende kunst en tuinieren, legt zijn voeten op de salontafel en kijkt mijmerend uit het balkon, zijn tuin tegemoet. Want die tuin, da's zijn lang leven. Dat doet er hem trouwens aan denken: de wilgen moeten dringend geknot. Spijtig dat zijn tuinman zjuust in verlof is. Dat kan misschien nog een taakske zijn voor die actries. Ze peinst toch zeker niet dat ze die zijden jurk gewoon gaat meekrijgen.

-Vrij verzonnen naar de nota's en foto's van decade diary. Elke overeenkomst met bestaande personen, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. -

dinsdag 3 april 2012

Rachel Khookt.


Ik ben een kookwonder in 't diepst van mijn gedachten. Een onvervalste klasbak in de keuken. Ladychef of the year 2012. Voor Christus dan, ofzo. Wishful thinking. In werkelijkheid modder ik namelijk maar wat aan achter mijn kookpotten. Ben ik P. Huysentruyts worst nightmare. En vice versa. Ik hoef namelijk niks te leren, en al zeker niet over keukentechnieken of topgerechtjes. Aan afwegen doe ik niet en het liefst zit ik overal met mijn vingers aan en in. Als ik wil weten hoe jonge wortels het lekkerst smaken (kort in kokend water, kort in een mengsel van honing en bouillon) of op hoeveel graden de oven branden moet voor aardappelen met rozemarijn (220°), dan breng Google me wel raad. Of Rachel Khoo. Sinds deze jolige Britse des maandags het mooie weer maakt op de Broadcasting Corporation, plak ik aan de beeldbuis, met mijn notablok op schoot. Hoe zij vrolijk ronddrentelt en -kliedert in haar Parijse keukentje van twee op twee, werkt ronduit aanstekelijk. Het mag dan niet allemaal spek voor mijn bek zijn (Kippenlevers en boeuf bourguignon? Thanks, but no thanks.), een welverdiende 9 gaat uit naar sfeer, gezelligheid en ongetemd enthousiasme. Het Frans waarmee Khoo du pain, du vin et du boursin bestelt op de plaatselijke versmarkten is al even sappig als haar creaties. Met een minimum aan keukengerei en een maximum aan overtuiging mikt ze in geen tijd een aanvaardbaar hedendaags equivalent voor klassiekers als croque madame, steak tartaar en oeuf cocotte op haar retro servies. En in het minirestaurant, een plek die ze creëert door haar slaapzetel op te vouwen, past welgeteld twee man. Het klinkt allemaal nogal beredeneerd schattig, en nu de massa overzees met grote ogen meekijkt zal het naïeve er wellicht snel uitgroeien (zo is haar little paris kitchen ondertussen al opgedoekt). Aanvallen dus, voor het belippenstifte kookwonder haar gammele fornuis onder de Eiffeltoren inruilt voor de hightec keuken van de nationale teevee (waar Nigella even tevoren werd buitengebonjourd). Maar oordeelt u vooral zelf, na The Little Paris Kitchen: Cooking with Rachel Khoo (elke maandagavond om 21.30 uur op BBC2), of na deze goddelijke crème madame au chocolat:

Ingrediënten:
• 2 eetlepels zachte boter
• 40 g cacaonibs, plus extra voor erbij (amandelschilfers of gegrilde pistachenoten zijn ook een goed idee)
Crème pâtissière: 250 ml volle melk met 1 theelepel cacaopoeder aan de kook brengen. Drie eigelen mengen met 50 g kristalsuiker en 20 g bloem. Het melk-cacaomengsel er voorzichtig en traag bijroeren, het geheel op een gemiddeld vuurtje laten dikken, steeds roerend. Van zodra het brubbelt: klaar. Mag afgedekt met vershoudsfolie afkoelen in de koelkast tot punt 3/.

Voor de chocolademeringue• 60 g eiwit (ca. 2 middelgrote eieren)
• 50 g poedersuiker
• paar druppels citroensap
• snufje zout
• 150 g pure chocolade, fijngehakt
• 200 ml slagroom
"Ik bedek mijn dessertglazen graag met cacaonibs (stukjes rauwe chocola, o.a. verkrijgbaar bij natuurvoedingswinkels) om de chocoladesmaak nog iets uitgesprokener te maken. Dit, mesdames et messieurs, is mijn ultieme chocolademousse. " (dixit Khoo)
1/ Vet 4-6 glazen of ramekins in met boter. Voeg wat cacaonibs toe en kantel de vormpjes naar alle kanten, zodat de wanden en de bodem gelijkmatig worden bedekt.
2/ Doe de helft van het eiwit in een schone glazen of metalen kom. Voeg de suiker, het citroensap en het zout toe en klop het eiwit half stijf. Voeg de rest van het eiwit toe en klop het helemaal stijf.
3/ Smelt de chocolade au bain-marie. Klop de slagroom bijna stijf. Klop de banketbakkersroom glad en roer hem door de gesmolten chocolade. Meng er een derde van het eiwit door gevolgd door de rest, en schep er dan voorzichtig de geklopte slagroom door.
4/ Verdeel de mousse over de glazen en zet deze minstens 1 uur in de koelkast (4 uur is het meest ideale).
5/ Serveer gekoeld en strooi er cacaonibs over. De mousse kan het best dezelfde dag worden gegeten en is vanwege het rauwe eiwit maximaal 2 dagen in de koelkast houdbaar.
uit Jamie Magazine #6