Bij het concept 'French Style' denkt u wellicht spontaan aan het clichématige beeld van het streepjesshirt in combinatie met capribroek, ballerina's, baret en als het even kan: een stokbrood onder de arm. Dat vooroordeel is eigenlijk zo fout nog niet. Wat er vandaag heerst op menig blog-, tumblr- of ander modegerelateerd platform is een woeste adoratie voor alles wat naar Françaises, Parisiennes en hun bijhorende stijl ruikt. Goeie ouwe Brigitte Bardot, Jane Birkin en Audrey Hepburn voldoen aan de voorschriften. Maar ook de nieuwe lichting, met ondermeer actrice Clémence Poésy en 'dochters van' Charlotte Gainsbourg, Lou Doillon en Julia Restoin - Roitfeld wordt aanbeden als waren het godinnen met een magische toverstok.
Geheim van deze trend is wellicht hun 'Frenchyness': de kracht om van de meest simpele outfit de meest gewilde te maken, om chic te zijn in hun eenvoud. Concreet vertaalt zich dat in het creëren van wereldwijde hypes. Franse lieveling Isabel Marant, een selfmade woman die vooral kledij ontwerpt in functie van zichzelf, is al overgewaaid naar het land van stars and stripes. Haar suede 'dicker boots' waren dit jaar bijvoorbeeld het meest populaire schoeisel op Coachella Festival in Californië. Menig Hollywoodactrice draagt in haar vrije tijd tegenwoordig niets anders meer dan de katoenen marinière, van merken als Petit Bateau, A.P.C. of Saint-James. Dit alles in een poging om even je-ne-sais-quoi-elegant voor de dag te komen als die Franse stijliconen van vandaag en weleer.
De Franse vrouw staat sinds jaar en dag bekend als zijnde gesofisticeerd chic. Hoewel ik het betwijfel dat je na een halfuurtje steekproeven in zomaar een Franse straat vijf elegant geklede vrouwen zult gespot hebben, er is iets met de Frenchies. Je kunt een fenomeen als stijl niet definiëren of generaliseren, maar er schuilt wel degelijk een zweempje waarheid in de manier waarop een doorsnee Franse vrouw haar kleerkast opbouwt. Zorgvuldig, met oog voor detail en lange termijn zijn daarbij de sleutelwoorden. Het ‘5 French Piece Wardrobe’ – principe is hierop in grote mate gestoeld. Het opzet is simpel: elk seizoen koop je maximum vijf kledingsstukken die in de mode zijn, schoenen en accessoires niet meegerekend. Zoiets is enkel uitvoerbaar mits een kwalitatieve basisgarderobe. En laat dat de Française nu net in huis hebben. Want:
If she can’t afford it, she won’t buy it. If it doesn’t fit (or make her feel good, or flaunt what she’s got), she won’t wear it. If she can’t find it, she won’t compromise. If she loves it, she won’t toss it. She reuses it, rethinks it, lets it age.
When a French girl shops, it isn’t a solitary act of buying something new. It’s part of a lifelong process of editing her environment, making small but meaningful additions to her home, her closet, her life.
Entre Nous: A Woman’s Guide to Finding Her Inner French Girl (Debra Ollivier, 2003)
Kwaliteit dus, in plaats van kwantiteit. Je goed blijven voelen in een kledingsstuk, ook als je het al meer dan honderd keer gewassen hebt. Daar zit wat in. Iets als stijl is daarentegen niet te koop. De gemiddelde Franse vrouw (met stijl welteverstaan) krijgt die doorgaans met de paplepel ingegoten: moeders advies en wil is wet. Zo worden ze geleerd discreet te zijn en subtiel in hun kleurkeuze: er is niets mis met opvallende kleuren, je moet ze alleen delicaat weten te verwerken in je outfit.
Los van het vestimentaire aspect is er iets anders aan de hand in dat chique Frankrijk: het zit ‘m namelijk vooral in het hoofd. Fransen zijn zelfbewust en hebben iets meer
confiance dan, laat ons zeggen, een gemiddelde Belg. Verder zijn ze bereid meer moeite en geld te spenderen aan de verzorging van hun lichaam: door goed te eten (en dat beperkt zich niet tot louter
pain, vin et boursin) en
Le Salon (
ze hair and ze nails) te frequenteren zien ze er, zelfs zonder kledij, al lichtjes beter uit dan de modale wereldburger.* Voordeel van die beperkte garderobe, is dat je er het maximum uit kunt halen, dag en nacht. In Frankrijk is verleiding een
all-day affair. It isn’t something you turn on and off. ‘Te chic’ is geen tegenargument om op kantoor rond te paraderen in je avondjurk,
bain non! Een Frenchy stelt het zo:
“Chic is knowing how to buy something that will last. My basics must last for at least five, and often ten or fifteen, years. By basics, I mean clothes that I can wear from morning through the night. Maybe in the evening I’ll add a special necklace and bracelet, or a dressy belt — the accessories make the difference.”
Kort samengevat kunnen we dus heel wat leren van die French attitude. Behalve goed voor je portemonnee is de ‘5 Piece French Wardrobe’ ook overzichtelijk, bewustmakend en efficiënt. Daar kan vooral ik, met mijn kleerkast waarin een Revolutie heeft gewoed, nog een puntje aan zuigen. En dat was, voor alle duidelijkheid, geen Franse. Bof!
*Ook al las ik ergens dat Franse vrouwen hun haar zo shiny & new houden door het zo weinig mogelijk te wassen, en als ze het al doen, dan nog het liefst met Evian. Laten we dat gemakshalve maar op een urban legend houden.
Afbeeldingen via
deadfleurette,
heart in a cage & tumblr. Leeslijst:
Entre Nous: A Woman’s Guide to Finding Her Inner French Girl, Debra Ollivier (2003),
Parisian Chic: A Style Guide, Ines de la Fressange (2011),
Isabel Marant in Hobo Magazine #12 (Augustus 2010).
